Όταν οι παρέες γράφουν ιστορία……ή «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου»
Ήταν το 1982 που μια παρέα ανήσυχων νέων ανθρώπων του χωριού μας ίδρυσε τον πολιτιστικό σύλλογο «Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ» φιλοδοξώντας να ταρακουνήσει τα πολιτιστικά πράγματα στο χωριό μας και στην ευρύτερη περιοχή. Ήταν άνθρωποι που είχαν αποφασίσει να μείνουν στον τόπο καταγωγής τους, να δημιουργήσουν εδώ την οικογένειά τους, να εργαστούν και να αφήσουν παρακαταθήκη στον τόπο και τα παιδιά τους έναν σύλλογο που δίνει χώρο στις ανησυχίες, στην έκφραση, στη δημιουργικότητα, στην ομαδικότητα, τον εθελοντισμό και την πνευματική προσφορά. Μεγάλο τόλμημα σ’ έναν τόπο που ο τουρισμός και το εφήμερο κέρδος έχουν αλλοιώσει την παράδοση και το πολιτιστικό πνεύμα της περιοχής. Το τόλμημα αυτό κράτησε λιγότερο από 10 χρόνια. Παρ’ όλη τη σπουδαία δράση του Συλλόγου δυστυχώς αδρανοποιήθηκε κι έπαυσε για αρκετά χρόνια….
Κι ήρθε μια άλλη παρέα το 2001 , πάλι νέοι άνθρωποι 25 ως 40 χρονών ήταν , που για τους ίδιους λόγους αποφάσισαν να επαναδραστηριοποιήσουν τον Σύλλογο αυτό αξιοποιώντας την παρακαταθήκη που άφησαν οι παλιότεροι. Μες στα 18 αυτά χρόνια ο σύλλογος «Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ» έγινε σημείο αναφοράς για την περιοχή με δεκάδες εκδηλώσεις κάθε χρόνο οι οποίες εκκολάπτονταν στα πολυάριθμα τμήματά του. Το χωριό αγκάλιασε το Σύλλογο που το έκανε υπερήφανο με τις δράσεις του. Πολλά χωριά της περιοχής ενεργοποιήθηκαν και δημιούργησαν κι άλλους πολιτιστικούς συλλόγους μιμούμενοι τις δράσεις του συλλόγου μας. Η «ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ» είχε φτάσει να αριθμεί περί τα 450 μέλη με την πλειοψηφία αυτών να δραστηριοποιούνται ενεργά μέσα στα τμήματά του. Υπήρξαν παιδικά κι εφηβικά τμήματα, υπήρξαν τμήματα ενηλίκων αλλά και ανθρώπων τρίτης ηλικίας που δώσαν χώρο δημιουργικής απασχόλησης και βήμα έκφρασης.
Σήμερα όμως, στην αρχή του 2019, ο σύλλογος δείχνει σημάδια συρρίκνωσης. Τα μέλη του είναι λιγότερα από 200. Πολλοί έχουν επιλέξει να μην είναι μέλη , αφού μπορούν να απολαμβάνουν τις δράσεις του χωρίς να πληρώνουν την ετήσια εισφορά μέλους. Λες και ο σύλλογος είναι μια χρηματοδοτούμενη δημόσια επιχείρηση που μπορεί να επιβιώσει χωρίς την εισφορά μελών. Λες και θα γίνουν φτωχότεροι χωρίς τα 20 ευρώ ετησίως… Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι επαγγελματίες του τόπου μας που δίνουν χορηγίες, ευτυχώς υπάρχουν αυτά τα λίγα πλέον μέλη που κάνουν δράσεις, ευτυχώς που υπάρχει μια βοήθεια από τη Δημοτική επιχείρηση και τα καταφέρνει ο σύλλογος να σταθεί οικονομικά στα πόδια του.
Η κρίση όμως που αρχίζει να φαίνεται στο σύλλογό μας δεν είναι οικονομική. Είναι βαθιά πολιτιστική . Αφορά τη συμμετοχή και την εθελοντική προσφορά κυρίως από τους νεότερους της περιοχής. Παρότι υπάρχουν νέοι στο χωριό μας, από 20 ως 40 ετών, η συμμετοχή τους στο σύλλογο είναι ελάχιστη, ευκαιριακή ως μηδαμινή. Προτιμούν να φέρνουν τα παιδιά τους στα παιδικά τμήματα και οι ίδιοι να μην αναλαμβάνουν καμιά δράση, απλώς να καμαρώνουν τα παιδιά τους στις παραστάσεις. Οι προηγούμενες παρέες που αναφέρθηκαν έφτασαν τα 50 , 60, 70 χρόνια τους… Κάποιοι από αυτούς μπορούν και θέλουν να συνεχίσουν να προσφέρουν με την εμπειρία τους πλέον και τις γνώσεις που έχουν αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά λείπουν οι νέοι που θα συνεχίσουν…
Οι ιδέες των παλιότερων στερεύουν, αρχίζουν να επαναλαμβάνονται και κάποιοι «απ’ έξω» διαμαρτύρονται γι’ αυτό χωρίς όμως να έχουν τη διάθεση να καταθέσουν και κυρίως να υλοποιήσουν τις δικές τους. Η συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις του συλλόγου γίνεται κάθε χρόνο και πιο μικρή. Η συμμετοχή της περιοχής στο λαϊκό γλέντι είναι τεράστια, αλλά στις επί μέρους δράσεις όλο και πιο μικρή…. Όλοι ξέρουν να απαιτούν κατά το δικό τους δοκούν και συμφέρον δράσεις από το σύλλογο, όμως ελάχιστοι είναι αυτοί που γίνονται εθελοντές κι εργάζονται αφιλοκερδώς γι’ αυτές… Ο σύλλογος δεν υπάρχει για να αποφέρει οικονομικό κέρδος στα μέλη του και αυτό είναι αδιανόητο να αποτελεί κριτήριο συμμετοχής! Το «κέρδος» όμως σε πολιτιστικό και δημιουργικό επίπεδο είναι τεράστιο.
Το τέλμα που φάνηκε στη χθεσινή γενική συνέλευση με τη μικρή συμμετοχή και την απουσία υποψηφίων για νέο διοικητικό συμβούλιο απεικονίζει με τον πιο λυπηρό τρόπο τη σημερινή μας κατάσταση. Αν στην επόμενη συνέλευση της 17ης Φεβρουαρίου δεν υπάρξει νέο συμβούλιο ο σύλλογος θα κλείσει κι αυτό σημαίνει ότι θα κλείσουν όλα ανεξαιρέτως τα τμήματά του. Οι γονείς θα πρέπει να αναζητήσουν δημιουργική απασχόληση για τα παιδιά τους σε ιδιώτες, οι επαγγελματίες θα πρέπει να αναζητήσουν δράσεις για προσέλκυση κόσμου στο χωριό και όλοι μας θα πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους να «θρέψουμε» την ψυχή και το πνεύμα μας-αν πιστεύουμε πως χρειάζεται.
Αναρωτιέμαι αν πρέπει να σταματήσει ο σύλλογος, για να κρίνει η κοινωνία του τόπου αν έχει λόγο ύπαρξης ή αν πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια παλιοί και νέοι να συνεχίσουμε…
Stella Tsialla
4 Φεβρουαρίου στις 1:09 μ.μ
Κι ήρθε μια άλλη παρέα το 2001 , πάλι νέοι άνθρωποι 25 ως 40 χρονών ήταν , που για τους ίδιους λόγους αποφάσισαν να επαναδραστηριοποιήσουν τον Σύλλογο αυτό αξιοποιώντας την παρακαταθήκη που άφησαν οι παλιότεροι. Μες στα 18 αυτά χρόνια ο σύλλογος «Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ» έγινε σημείο αναφοράς για την περιοχή με δεκάδες εκδηλώσεις κάθε χρόνο οι οποίες εκκολάπτονταν στα πολυάριθμα τμήματά του. Το χωριό αγκάλιασε το Σύλλογο που το έκανε υπερήφανο με τις δράσεις του. Πολλά χωριά της περιοχής ενεργοποιήθηκαν και δημιούργησαν κι άλλους πολιτιστικούς συλλόγους μιμούμενοι τις δράσεις του συλλόγου μας. Η «ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ» είχε φτάσει να αριθμεί περί τα 450 μέλη με την πλειοψηφία αυτών να δραστηριοποιούνται ενεργά μέσα στα τμήματά του. Υπήρξαν παιδικά κι εφηβικά τμήματα, υπήρξαν τμήματα ενηλίκων αλλά και ανθρώπων τρίτης ηλικίας που δώσαν χώρο δημιουργικής απασχόλησης και βήμα έκφρασης.
Σήμερα όμως, στην αρχή του 2019, ο σύλλογος δείχνει σημάδια συρρίκνωσης. Τα μέλη του είναι λιγότερα από 200. Πολλοί έχουν επιλέξει να μην είναι μέλη , αφού μπορούν να απολαμβάνουν τις δράσεις του χωρίς να πληρώνουν την ετήσια εισφορά μέλους. Λες και ο σύλλογος είναι μια χρηματοδοτούμενη δημόσια επιχείρηση που μπορεί να επιβιώσει χωρίς την εισφορά μελών. Λες και θα γίνουν φτωχότεροι χωρίς τα 20 ευρώ ετησίως… Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι επαγγελματίες του τόπου μας που δίνουν χορηγίες, ευτυχώς υπάρχουν αυτά τα λίγα πλέον μέλη που κάνουν δράσεις, ευτυχώς που υπάρχει μια βοήθεια από τη Δημοτική επιχείρηση και τα καταφέρνει ο σύλλογος να σταθεί οικονομικά στα πόδια του.
Η κρίση όμως που αρχίζει να φαίνεται στο σύλλογό μας δεν είναι οικονομική. Είναι βαθιά πολιτιστική . Αφορά τη συμμετοχή και την εθελοντική προσφορά κυρίως από τους νεότερους της περιοχής. Παρότι υπάρχουν νέοι στο χωριό μας, από 20 ως 40 ετών, η συμμετοχή τους στο σύλλογο είναι ελάχιστη, ευκαιριακή ως μηδαμινή. Προτιμούν να φέρνουν τα παιδιά τους στα παιδικά τμήματα και οι ίδιοι να μην αναλαμβάνουν καμιά δράση, απλώς να καμαρώνουν τα παιδιά τους στις παραστάσεις. Οι προηγούμενες παρέες που αναφέρθηκαν έφτασαν τα 50 , 60, 70 χρόνια τους… Κάποιοι από αυτούς μπορούν και θέλουν να συνεχίσουν να προσφέρουν με την εμπειρία τους πλέον και τις γνώσεις που έχουν αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά λείπουν οι νέοι που θα συνεχίσουν…
Οι ιδέες των παλιότερων στερεύουν, αρχίζουν να επαναλαμβάνονται και κάποιοι «απ’ έξω» διαμαρτύρονται γι’ αυτό χωρίς όμως να έχουν τη διάθεση να καταθέσουν και κυρίως να υλοποιήσουν τις δικές τους. Η συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις του συλλόγου γίνεται κάθε χρόνο και πιο μικρή. Η συμμετοχή της περιοχής στο λαϊκό γλέντι είναι τεράστια, αλλά στις επί μέρους δράσεις όλο και πιο μικρή…. Όλοι ξέρουν να απαιτούν κατά το δικό τους δοκούν και συμφέρον δράσεις από το σύλλογο, όμως ελάχιστοι είναι αυτοί που γίνονται εθελοντές κι εργάζονται αφιλοκερδώς γι’ αυτές… Ο σύλλογος δεν υπάρχει για να αποφέρει οικονομικό κέρδος στα μέλη του και αυτό είναι αδιανόητο να αποτελεί κριτήριο συμμετοχής! Το «κέρδος» όμως σε πολιτιστικό και δημιουργικό επίπεδο είναι τεράστιο.
Το τέλμα που φάνηκε στη χθεσινή γενική συνέλευση με τη μικρή συμμετοχή και την απουσία υποψηφίων για νέο διοικητικό συμβούλιο απεικονίζει με τον πιο λυπηρό τρόπο τη σημερινή μας κατάσταση. Αν στην επόμενη συνέλευση της 17ης Φεβρουαρίου δεν υπάρξει νέο συμβούλιο ο σύλλογος θα κλείσει κι αυτό σημαίνει ότι θα κλείσουν όλα ανεξαιρέτως τα τμήματά του. Οι γονείς θα πρέπει να αναζητήσουν δημιουργική απασχόληση για τα παιδιά τους σε ιδιώτες, οι επαγγελματίες θα πρέπει να αναζητήσουν δράσεις για προσέλκυση κόσμου στο χωριό και όλοι μας θα πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους να «θρέψουμε» την ψυχή και το πνεύμα μας-αν πιστεύουμε πως χρειάζεται.
Αναρωτιέμαι αν πρέπει να σταματήσει ο σύλλογος, για να κρίνει η κοινωνία του τόπου αν έχει λόγο ύπαρξης ή αν πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια παλιοί και νέοι να συνεχίσουμε…
Stella Tsialla
4 Φεβρουαρίου στις 1:09 μ.μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου